Бор наш высокі над усе бары,
Двор наш багаты над усе двары,
Шнур наш вузенькі над усе шнуры, –
Коціцца, ўецца ў гару, то з гары.
Гэй, гэй, жнейкі, не драмаць!
Час сярпы зубіць – і жаць.
Дворны палетак з канца у канец
Пройдзе, схаваўшысь, высок маладзец;
Шнур наш хаваецца ў гірсу, ў званец,
Зьліча калосьсе найменшы хлапец.
Гэй, гэй, жнейкі, не драмаць!
Час сярпы зубіць – і жаць.
Шнур і палетак мужыцкай рукой
Выаран гладка, засеян парой,
Скроплен – каб лепей рос – жудкай расой:
Потам мужычым, крывёй і сьлязой.
Гэй, гэй, жнейкі, не драмаць!
Час сярпы зубіць – і жаць.
Скора мы, жнейкі, шнурок свой дажнём,
Панскі палетак тады жаць пайдзём;
Гойна заплацяць там нам медзяком,
Мы на дажынкі вянок ім спляцем.
Гэй, гэй, жнейкі, не драмаць!
Час сярпы зубіць – і жаць.
Водкі к дажынкам ня будзе няхват;
Песьню сьпяём мы ўсе пану ўпадрад:
Будзь нам багат, панок, будзь весел, рад,
Зь лета у лета будзь сыт і багат.
Гэй, гэй, жнейкі, не драмаць!
Час сярпы зубіць – і жаць.
1909
|
|
