Я ня плачу над братняй магілай, –
Ён там сьпіць, не цярпіць ужо болей;
Я ня плачу над хатай пахілай, –
Я ўжо зжыўся з сваёю нядоляй.
Я ня плачу, што ніва ня родзе, –
Пот і кроў я прывык ліць напрасна;
Я ня плачу па родным народзе, –
Сяк ці так дажыве долі яснай.
А мне толькі сьціскаюцца грудзі,
І ў вачох сьлёзы цьмяцца няміла,
Калі ўздумаю, што са мной будзе,
Як пець песьні ня стане ўжо сілы.
1909
|
|
