|
Прафэсару Б. Эпімах-Шыпілу з Новым 1910 годам
|
Дружным ходам, год за годам
Зважна ўдаль ідзе, брыдзе:
То заплача, то заскача
Ў вечным ходзе, ў чарадзе.
I «дзевяты» сходзе з хаты,
Кіне наша поле, луг;
Як на слова, годзік новы
Новых дзён вядзе ланцуг.
Зрокся трону і кароны
Сумны, трудны той «Стары»,
«Новы» сядзе на пасадзе
Да сваёй гуляць пары.
Што прыносе: ці калосьсе,
Ці благое зельле нам?
Сіл ня маю, не згадаю,
Як пяройдзе – скажа сам.
З гэтым «Новым» шчырым словам
Я віншую ў добры час:
Жычу Вам я не скананна
Год бязь ліку жыць між нас!
Між сваімі ці чужымі
Жыць ды шчасьця нажываць;
Далей знаньне, прасьвітаньне,
Як дагэтуль, засяваць!
Бо далёка, з рукі лёгкай,
Вольны, ясны мкне прасьвет;
Будзе ўнуку жыць ня штука,
Лягчэй будзе, як жыў дзед.
Глянуць зоры на прасторы,
Сонца стопіць путаў лёд;
К нам у сваты, з хат у хаты
Сьмела гляне новы ўсход.
Так, хто праўдай, чынам, радай
Ходзе спольна ў грамадзе
Гоне ўпрочкі цемру ночкі,
Як ніколі, як нідзе.
За ўсю ж працу ні палацаў,
Ані скарбаў не чакай;
Толькі будзе славы ў людзе,
Славіць будзе родны край!
А хтось гікне, дзіка рыкне
На бліск сонцавы жывы, –
Гэта стогны гадзін чорных,
На сьвітаньні крык савы.
Дружным ходам, год за годам,
Чараду затопе дзён,
Зь імі зводы, непагоды,
Зь імі ўсё міне, як сон.
[1909]
|
|
