Вот часіна! вот агніста
Завярцела, закруціла!
Прэ ў палі, ў лугі ўсё чыста,
Ажно глянуць неяк міла.
Сьвішнуць косы у пракосах,
Той грабе, той копы звозе;
Серп гуляе на палосах,
Паўрубень бразджыць на возе.
Ўсюды сіла і ахвота:
Ногі, рукі ходзяць сьмела;
Значна сельская работа,
Пот нядарма мые цела.
Гэй жа, Янка, распраніся,
Не жалей, брат, духу, сілы,
Помні, дурань, не змыліся,
Каб да Юр’я, знай, хваціла.
Знай Пятровую часіну,
Знай, адно ў гаду ё лета,
Хто ў ім здрэме хоць з гадзіну,
Пацярпіць жа ён за гэта.
За гультайства дрэнна будзе, –
Галадоўка – час пракляты,
К людзям пойдзеш, што там людзі, –
Той гол сам, той гоне з хаты.
Воласьць, земства дасьць мо’ хлеба,
Но іх ласкі хто ня знае,
Эй ты, Янка, помніць трэба, –
Зімка доўгая такая.
Помніш, сёлета вясною
Раве статак, плачуць дзеці,
А тут – хоць гавей душою, –
Пуста ў пуні, пуста ў клеці.
Ох, ня лепей і сягоньня
Ў сэрцы, ў думках, мой ты мілы,
Што ж рабіць? Хай доля гоне,
Пакуль згоне да магілы.
Ты галодны, я галодны,
Ёсьць мякіна зь лебядою,
Вып’ем чарку – а там, родны,
Гайда на вайну... з касою.
[1906–1909]
|
|
