Мы і з сошкай ішлі, і з баронкай ішлі Заслужыцца на ласку ў цябе, I гной везьлі, трасьлі на пусьцейшай ральлі – Сеяць шлі аж па трэцяй арбе. I сьвянцілі цябе, ідучы засяваць, Выбіралі к сяўбе лепшы дзень, А на лета цябе ўсёй сям’ёй шлі зьбіраць, Сьцераглі хмары, ўбачыўшы цень. У калядны ж мароз, як шум дзікай зімы, Слаў пракляцьце і нам, і жыцьцю, Шлі, ня гледзя на ўсё, на ток досьвіткам мы, Шлі з цапамі па плату сваю. I ўсё шчыра табе паслугоўвалі так, Каб на воку нас, бедных, ты меў... А ты што нам зрабіў, адплаціўся ты як? Ці ты нас хаця чуць пажалеў? За наш труд над табой, за пот, кроў над табой, Як прыйшлося ды легчы на стол, – Ты спынуўся ад нас за дзесятай гарой, Ты счураўся замучаных сёл.
1906
|
|