Štodzień vyšej, štodzień ciaplej
Hladzić z-pad nieba sonca nam,
Spłyvaje radaść da ludziej,
Čuvać i pieśni tam dy siam.
Viasiełić sonca ceły śviet
Nadziejaj błizkaje viasny,
Ź jakoj zimy zahinie śled,
Ziamielka skinie svaje sny.
Zazielanieje les i łoh,
Zaburłić zvonka ručajok,
Pa vioskach voźmucca da soch,
Zadźmie ŭ žalejku pastušok.
Tak budzie błohasna usim,
Nadziei poŭny ŭsie takoj...
A mnie ž i dumačkam maim
Čamu tak smutna, bracie moj?
Čamu tak serca mnie bałić,
Markotna čachnu najavu;
Jak toj kaniuch hałosić «pić!»,
Tak – ščaścia! Ščaścia! ja zavu.
Marnieje moładaść maja
U biesprytulłi, ŭ biednacie,
Nuda – niamručaja źmiaja –
Duch mučyć, a biada hniacie.
I žudka mnie, choć i viasna
Ŭžo da ludziej ź ciapłom idzie;
Jak by pustyń vakoł adna,
Nia čuć pryvietu ad ludziej.
Hej, chiba ty, moj ciomny bor,
Moj zrazumieješ bol i žal
I šumam hułkim až da zor
Uskałychnieš pryspanu dal.
Hej, chiba vy, zorki maje,
Zahlaniecie ŭ dušu maju
I dalam skažacie, jak mnie
Žyć trudna, jak horka ciarplu.
1906
|
|
