Кволы лён мой напіўся расы, – быццам з воблакаў сіні наліўся. Буду ткаць дываны, паясы, для таго, хто мне ў ночы прысьніўся... Будзе кужаль за сьнег той бялей, пояс ўзорны, як межанька наша; пазірацімуць людзі ў сяле, калі мілы яго падпаяша!.. Няхай, змыты дажджамі, расьце, хай сінее у раньні імглістым так высокі, як тое трысьцё, як той шоўк, так мяккі, валакністы! Мама кажа: – Ты зрэб’е аснуй! – яно болей патрэбнае ў хаце. А мне хочацца толькі вясну ды палі свае родныя ткаці. Кажа мама: – Вось сьвіткі няма! – за сукно трэ’, дачушка, узяцца... Ах, сукно вытча мама сама – там-жа ўзорам палі ня ірдзяцца! Вельмі шэрае тое сукно, – я-ж хачу ткаць вясёлкі і краскі; аснаваць так прадно за прадном, каб дыван быў як родная казка! Так цьвяцісты, як нашы лугі, як палі з васільковаю грывай; быццам Нёман шырокі, даўгі, быццам хвалі яго мігатлівы. Ты-ж расьці, валакністы мой лён... Апалю цябе рожавым раньнем, спраду, вытку, дзявочы свой сон, аснаваны гарачым каханьнем! Ўсё, што цешыць, і ўсё, што баліць, на палотны узорам раскіну: хвалі, краскі, калосьсе, палі – ўсю красу наймілейшай Краіны!..
1937
|
|