РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Ларыса Геніюш
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Маці
То ня яснага сонца праменьні –
гэта вочы матулі мае...
Цяжкі сум мой у радасьць заменяць,
ціхі жар, што з-пад сэрца ёй б’е.
 
Думаў боль ня міне да магілы,
ўсё-ж ён нейдзе ў невараць ўцёк;
быццам срога ніколі ня біла
маю гордую голаў жыцьцё!..
 
Быццам бедаў ня бачыў за многа,
ня сустрэўся з крыніцамі зла,
быццам йшоў ўсё той яснай дарогай,
па якой маці сьвятам вяла.
 
I шукаю навокал, дзе пуга,
вось бы колісь малы пастушок...
Ўсё адкінуў – той жаль і нядугі, –
як жабрак свой дзіравы мяшок.
 
I пачуў я душой чалавека,
ўжо замёрзлай на сіверы ў лёд,
што дзіця я і маю апеку,
як калісьці у пяць маіх год.
 
Ды гарачае нешта па твары
нейдзе з сэрца майго пацякло...
Ад таго мо’, што недзе пад старасьць
я пачуў, як калісьці цяпло.
 
Маю голаў ўжо сьнег запарошыў...
Шмат пазнаў я ўсялякіх людзей,
мне давалі гасьціну і грошы –
але сэрца ня бачыў нідзе.
 
Вінаваты я быў, ці нявінны,
быў здаровы, ці хворы ляжаў,
ці калдобістай йшоў каляінай –
нікаму ня было мяне жаль!
 
Толькі тут зноў у зрубленай хаце,
дзе на прымастцы спаў пастушком,
асьвяціла душу маю маці
нейкім рожавым вечным агнём.
 
Не пайду больш у сівер-чужыну,
дзе ёсьць грошаў так многа, як сьлёз!
Родных ніваў сваіх не пакіну,
роднай маці і хаты, дзе рос!
 
Падзялюся адным, на’т, гарэшкам,
каб і сам апынуўся ў бядзе,
за вузорную ясную сьцежку,
па якой сэрца маці вядзе.
 
Ўсё, што ў сьвеце здабыць удалося,
што даведаўся ў краі чужым, –
ўсё аддам я пад гоман калосься
той зямельцы, дзе сэрцам ажыў!
 
1938
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.