Маці сына калыхала у калысцы новай, песьню ціхую пяяла, быццам шум сасновы. Ці то ветры навучылі пяяць сумам скрытым, як у полі гаманілі, калыхалі жытам. Ці то доля навучыла сумна зацягаці, ці то песьню з нотай мілай адказала маці, калі ў ноч, зімою, сьцюжай дзіця калыхала і на кроснах белы кужаль, пяючы снавала; калі тату небараку ў маскалі забралі, а у полі вецер плакаў, вербы сумавалі; як дачушку аддавала замуж, ды далёка, сьлёзы вышытым ўцірала хвартухом шырокім. Так снавалі песьню сумам, тугой патыкалі, ці жаночаю задумай, ўсхваляванай дальлю.
1938
|
|