Калі тупат каня я пачую
і зазвоніць здалёк ужо стрэмя, –
сэрца шчасьцем ў грудёх забушуе,
з хаты выйду, цябе я сустрэну.
Ды каханьнем, як яснай зарою,
напаю твае сьмелыя вочы,
як з каня свайго, быстрай стралою,
ты на рукі, на грудзі, саскочыш.
Пацалунка тады мо’ ня прыймеш,
цяжка голаў адкінеш на плечы, –
я расьцьвіўшай чырвонай юргіняй
твае гордыя грудзі аквечу.
А як больш ня устанеш да бою
і на твар ляжа ліхасьць блядая, –
буду думаць: імгла над ракою,
ці палотны бяліць расьсьцілаю.
Буду думаць: ня кроў гэта з раны –
жменю пацерак нехта раскінуў;
буду думаць: румяніцца раньне,
ды усходзіць зара над Краінай.
Не скажу, што ты рана загінуў,
не пажалюся людзям, ні Богу!
Для каханае нашай Радзімы
й найдарожшых ахвяр не замнога.
1939
|
|
