Калі цябе, мілы, Краіна пакліча за родны змагацца парог, то суму ня будзе ў мяне на абліччы, ні страху ня будзе ў грудзёх. Дзявочае сэрца ў хвіліне так важнай ніколі тады ня здрыгне, а буду ня менш за цябе я адважнай, каб сілы дадаці табе. Бо сэрца дзяўчыны пад кужалем тонкім, як і сэрца найлепшых сыноў, гарыць то-ж каханьнем для роднай старонкі і спадчыны нашых дзядоў. Ты пойдзеш у бой, а я плуг пакірую, каня накармлю, напаю, – і так абаронім, засеем, збудуем Беларусь дарагую сваю. Бо гэтак, як стрэльбы і кулі як звонкай, як сіняе сталі мяча, заўсёды патрэба для нашай старонкі адважных хлапцоў і дзяўчат.
1939
|
|