На струнах хваль іграе вецер сымфоню ночы зорнае. Над глыбінёю дуб разьвесіў свой цень, бы крыльлі ворана. Ў сетку зь ясных зор прыбралася ноч, ў казачны ўбор, залацісты дождж. Брыльянтамі на дно апалі, апалі зоры семенем. Калышуць іх на грыве хвалі, а ноч іх сыпле жменямі. Нават не маглі-б вочы распазнаць – ці прад намі глыб, ці нябёсаў гладзь. Пад намі неба ўсхваляванае, пад намі неба зорнае, сінь золатам размаляваная, і тут, і там узорная. Верыць-бы кожны мог, быццам стаўся цуд, быццам неба тут сьцелецца ля ног.
1939
|
|