Гэй, Нёмне шырокі, як лён галубы,
мой дружа з гадоў тых дзяціных!
Вясёлы ля берага, срогі ў глыбі,
імклівы, ў бягу няупынны.
Праз срэбныя далі хвалюючых ніў
і зелень лугоў аксамітных
ты грудзі Краіне чароўна абвіў
шырокаю стужкай блакітнай.
Калі блісьнеш хвалі сталёвай луской –
ў дзявочых, ў вясёлкавых мроях
ты, быццам-бы рыцар, бы казачны вой
ў залезнай закованы зброі.
I часам здаецца, вось ў воблакаў сінь,
над соснаў стрункіх верхавіны,
бы волат, бы верны зямлі нашай сын,
на помач устане Краіне.
Крывіч ты дастойны, ты волаце наш,
калышаш народнае імя!
Ніякая недругаў нашых мана
нам сэрца твайго не адыме.
Калі ж задуменнасьць агорне лугі
і змораны вецер спачыне –
люструесься стройны, прыгожы, даўгі,
як вочы дзявочыя сіні.
Начамі тужліва на неба глядзіш
ў сарэбраным бляску крыштальным,
а месяц прыходзіць к табе маладзік
купацца ў запененых хвалях.
I сосны, і вольхі, і дуб к табе стаў
на бераг круты і адлогі.
Бы ў люстры бярозаў калышацца сталь,
б’е хваля аб белыя ногі.
Калі-ж спаўюць шыза цябе туманы,
бы пачасьсем бераг авеюць, –
народныя ціха калышаш ты сны,
ды вольныя думы лялееш.
Як дні безупынна імклівы твой бег;
жыцьцё – твае звонкія хвалі.
Народнаю песьняй калышам цябе,
як колісь дзяды калыхалі.
Гэй, Нёмне шырокі, як лён галубы!
Кроў сіняя любай Краіны!
Вясёлы ля берагу, строгі ў глыбі,
як вочы дзявочыя сіні!
1939
|
|
