РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Ларыса Геніюш
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Над рэчкаю
Сонца ў чырвані акунулася,
Міхась коні вёў паіць вуліцай.
 
Неба полымем загарэлася,
рака золатам зіхацелася.
 
Цені з хвалямі абыймаліся,
бераг вольхамі кучаравіўся.
 
Ваду конікі пілі чыстую,
хвалі беглі ў даль сэрабрыстую,
 
плылі з думкамі дзецюковымі...
Коні стукалі ды падковамі.
 
Пілі конікі, напіваліся,
вочы хлопцавы недзе рваліся.
 
Луг ракой сьвяціў, званіў краскамі,
зьнекуль вечар плыў ціхай казкаю.
 
Вадой пырхалі коні сівыя,
павяваў буйной вецер грываю.
 
Ды як луг круты шыі выгнулі
і пайшлі, пайшлі травой-выганам.
 
Хвалі ўсё плылі сэрабраныя,
зьліты месяцам, ветрам гнаныя.
 
А Міхась стаяў, аб усім забыў,
толькі думкамі ды з вадою плыў.
 
У грудзёх жывей сэрца білася,
туга моцная прабудзілася
 
па дзявочых мо’, вочах-зораньках
ды па бровах, як крыльлі ворана.
 
Мо’ па косах, што сьвежай рутаю
пераплецены, сэрца спуталі.
 
Ды плылі, плылі думкі стужкаю,
мо’ над доляю беларускаю.
 
1939
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.