Вопратку з дрэваў віхур ужо скінуў,
і подзьмухам гнуткім, як быццам смыком,
ударыў па струнах бязьлістных галінаў
восені сумным разжаленым днём.
Так часта ў чужым ды няветлівым краі
аб ціхія сэрцы бяздомных людзей,
сумней, як той вецер аб дрэвы, зайграе,
злая доля ударыць, зазвоніць сумней.
Ды ўспомняцца родныя межы, загоны,
свая хата, а вокал чакае сям’я, –
гарачыя сьлёзы балюча зазвоняць,
сум беднае сэрца саўе, як зьмяя.
Як быццам-бы сэрцам нявінныя дзеці
за маткаю тужаць сваей дарагой,
так на шырокім, заблытаным сьвеце,
толькі Край наймілейшы нам свой.
1940
|
|
