Крыецца дзень за дамы, за бэтоны,
па вуліцах здрадліва цені паўзуць,
згінаюцца, ломяцца п’яныя сонна,
за хмарнае ночы сумнейшыя цьму.
Месяц ня выйшаў з палацаў туманных,
на пасад свой узорны таемна ня сеў,
таму так на вуліцах сумна заспаных
пад хворага ветру хвальшывы напеў.
Душа, як той птах, нейдзе ў даль адлятае,
крыльлямі ўсё б’ецца аб сьцены дамоў,
крывавіць, бясьсільна назад ападае,
каб выляцець заўтра на спробу ізноў.
Неба – як быццам той твар пачарнелы,
работніка з фабрыкі шэры каптан, –
цеменьню сыпне на сьнег колісь белы,
пакуль яшчэ горад яго не стаптаў.
А дзесьці на родных бязьмежных прасторах
сьнег пышны бялейшай пасьцельлю ляжыць,
а вецер бы роднаю мовай гавора
калышучы ў полі ціхія крыжы.
Сьліской каляінай іскрыцца дарога,
ў сярэбраным інею вербы стаяць,
ды зорак на небе здаецца так многа,
а ўсе яны радасна так мігацяць.
I цесны, як клетка птушыная, горад,
а сэрца лапоча бы крыльлямі птах, –
ўсё рвецца туды, да радзімых прастораў,
дзе іскрыцца ў зорах засьнежаны шлях.
1940
|
|
