Былі крыніцы сінімі і ад крыві чырвонымі,
А груганы над плынямі кружылі натамлёныя.
Маўчалі вербы ніцыя і берагі вузорныя,
Чаму ж цяпер, крыніцы, вы наўсцяж такія чорныя?
Ці чорны дзень, ці страшны год, ці маразы, ці крыгі,
Ці тае сьнег, ці тае лёд, а ўсё няма адлігі...
Былі крыніцы сінімі, была вада халоднаю.
За інямі, за стынямі паіла нас нязгодаю.
Былі часіны сонныя і ярыя са смагаю.
Была вада чырвонаю, паіла нас адвагаю.
Ці чорны дзень, ці страшны год, ці маразы, ці крыгі,
Ня таяў сьнег, ня таяў лёд, але былі адлігі...
Чаму ж цяпер, крыніцы, вы наўсьцяж такія чорныя?
Даўно паснулі рыцары, зайшлі часіны зорныя.
Надыдзе раньне сьвежае, і новы дзень абудзіцца,
І зазьвініць капежамі, і збудзецца, і збудзецца!
І ясны дзень, і зорны год са сьпёкаю і стыгаю,
І будзе гэты карагод на ўсе часы адлігаю!
|
|
