Пра Цябе гэтак знаю нямнога,
на’т ня знаю, які маеш твар;
йдзеш далёкай, таёмнай дарогай,
як той месяц срэдзь ўзводненых хмар.
Што Ты з крозамі будзеш маімі –
для мяне гэта ўжо ня сумлеў
з тэй пары, як прыгожае імя
раз мне вецер ў начы прашумеў.
Места будняў сьвятога спакою –
мае думкі згараюць... Іх дым
снуе нейдзе ў далі за Табою,
як за месячным блескам блядым.
Пра Цябе так нямнога я знаю, –
толькі тое, што сэрца і чын,
каб здабыць пасма зораў для Краю,
Ты ў вялікую цэласьць злучыў.
I ня жаль Табе шэрых далінаў,
так як мне іх ніколі ня жаль,
куй, – хай доля Радзімай Краіны
стане ясная, быццам крыштал!
А спаткаемся там, дзе нам рэха
з братніх сэрцаў паўторыць наш кліч,
нейдзя там ля саломенных стрэхаў,
там, дзе слова пачуем «Крывіч»!..
1940
|
|
