Вецер вербаю калыша,
косы заплятае...
Чаму дзеўка з хаты выйшла
і каго чакае?
Косы доўгія уюцца
па плячах, па кволых;
думкі сумныя снуюцца
ночкай невясёлай.
Нейк ня цеша кудзелячка,
ні песьня дзявоцка,
а як прыйдзе нядзелячка –
заплаканы вочкі.
Вось у зоранькі пытае,
што блішчыць высока:
«Скажы, скажы, ты ня той мне,
дзе мой мілы сокал?
Павялі яго жаўнерам
да чужой краіны,
але я ніяк ня веру,
каб у полі згінуў».
«Ты ня плач, ня плач, галубка», –
зоранька гавора, –
«Пацалуюць твае губкі
залатыя зоры.
Пацалуе твае вочкі
стройны, ясны месяц,
калі зноў ты сумнаЙ ночкай
галованьку зьвесіш.
Бо твой мілы у палоне
зорачак нас просіць:
пацалуйце зоркі сёньня
губкі маёй Зосі.
Яшчэ месячыка просіць:
месячыку, браце, –
засьвяці у вочкі Зосі,
калі ляжа спаці,
і скажы, што я кахаю,
і што я ёй верны,
і што хутка мо’ да Краю
доля зноў нас верне.
Сьлёзы сам тады сцалую,
засьмяюцца вочкі,
макам цудным размалюю
дарагія шчочкі...»
Вецер вербаю калыша,
шуміць, абымае...
А далоў ізь сіняй вышы
зоры ападаюць.
1940
|
|
