Як-бы добра ня жылося
нейдзе на чужыне –
будзе ўсё-ж шумець калосьсем
ў сэрцы Край наш сіні.
Будзе сьніцца раньнім сонцам,
што ўстае з пасьцелі
і на рэчках па старонцы
туманы кудзеліць.
Будзе пахнуць, як пакосы
скошаныя ўчора,
што блішчаць у раньніх росах
вытканым узорам.
Рэчак стужкай мігатлівай,
родным пабярэжжам,
васількамі нашых ніваў,
чабаром на межах.
Будзе клікаць, зваць начамі
песьняў адгалосам,
што гуляюць ды зь вятрамі
па даўгіх палосках.
Што сумуюць, ды за тымі,
хто ў далі ад Краю
успамінам аб Радзіме
сэрца пацяшае.
Будзе клікаць лес шумлівы,
стройныя паляны,
ды затужыць сіратліва
вецер на кургане.
Сэрцам матчыным Краіна,
серабраным жытам,
будзе зваць начамі сына
чарай недапітай...
1941
|
|
