З лазурных чыстых небясоў
Прыветна сонейка глядзіць,
Ва ўсе канцы лье блеск лучоў,
Цяпло і сьвет зямлі дарыць.
I кліча к жыцьцю ўсё стварэньне
З сваёй крыштальнай вышыні,
I будзіць кліч той аддаленьне
Прызывам радасным вясны.
I перша жаваранка божа
Запела ціха аб вясьне,
Паліўся срэбрам сьпеў прыгожа
Ў далёкай сіняй вышыне...
Глядзіць прыветна зь неба сонца,
Як бы матулька на дзяцей,
I лёгка, лёгка так бясконца,
I б’ецца сэрца весялей.
|
|
