Павяду цябе, мілы мой сыну,
ў стары казачны край Крывічоў,
там дзе шырака Нёман раскінуў
стужку сінюю серад палёў.
Там, дзе пушчы калышуцца важна
ўсё чубамі дубоў векавых,
а курганы пасталі на стражы
нашай славы ў туманах сівых.
Між палеткаў ўсхвалёваных жытам
сёлы ў зелені тонуць вясной;
вокал людзі жывуць працавітай,
як адною, вялікай сям’ёй.
Дзе па гонях узорных нядзеляй
раскалышуцца зь вежаў званы
і вясёлае сонца расьсьцеле
залатыя ў палёх дываны.
Ды касулямі цудна пагладзіць
каляровыя хусткі дзяўчат,
што як стройныя мальвы ў прысадзе
палымнеюць на межах, блішчаць.
Павяду цябе, дзе ты радзіўся,
дзе свой першы убачыў дзянёк,
калі восеньню Край залаціўся,
праляталі дзесь гусі здалёк.
Помню – плакалі вербы у полі,
ліст чырвоны дарогі услаў,
а Край мілы начамі ў няволі
глуха зь ветрам асеньнім стагнаў.
Нашай мовай, як злом пагарджалі,
ды Краінаю нашай старой,
і сьціскалася сэрца ад жалю,
што расьцеш у няволі ліхой.
Але зь вестрамі воля гуляе,
шмат разносіць на крыльлях надзей, –
і таксама для нашага Краю
прыйдзе ясны, разіскраны дзень.
А тады павяду цябе, сыну,
ў родны Край на курганы дзядоў,
там, дзе шырака Нёман раскінуў
стужку сінюю серад палёў.
1941
|
|
