Сыплюцца сьлёзы зь бялявай бярозы,
вецер тужліва гучыць.
Цёмныя хмары ўсё бураю грозяць,
бурай страшною ў начы.
Ой, ня стрымае ліхой навальніцы
стрункі дзявочы камель!
Можа, як вогненны вуж, бліскавіца
спаліць прыгожую бель.
Можа наклоніць віхор іх бязьлітасна
быццам на хвалі трысьцё,
й доўгімі косамі, кволымі лісьцямі,
пыл на шляху замяце.
Можа удара нястрымана крыльлямі,
нізка на землю сагне,
аж трэснуць, як сэрца часамі нясільнае,
як крануты струны мацьней.
Звоняць празорыя сьлёзы бярозаў
у ветры, што жалем гучыць.
Цёмныя хмары ўсё бураю грозяць,
бурай страшною ў начы.
1941
|
|
