Зорка мая, зоранька,
для каго ў гары
ноччу ты узорнаю
ясьненька гарыш?
Ці для маці сумнае,
што пад ціхі ўздох
цяжка думку думае
аб сваіх сынох?
Ці для падарожнага
льеш ты ясны сьвет,
што змыліў з дарожанькі,
загубіўшы сьлед?
Засьвяці мне, зоранька,
засьвяці ясьней,
хай сынок мой скоранька
на руках засьне!
Хатка наша бедная,
сумна ля акна, –
долю нашу ведаеш,
зоранька, да дна.
Тата сьпіць пад горкаю –
думаў аб вясьне...
Ты-ж хоць сыну, зоранька,
засьвяці ясьней!
1941
|
|
