Вышыла восень, вышыла ўзорам,
золатам, чырваньню, на’т янтаром,
колісь зялёныя дрэваў уборы,
рассыпалісь гусі ў паднеб’і шнуром.
Няма ўжо палудняў мядовае сьпекі,
ня коціцца звонка рагочучы гром,
вясьняныя буры заціхлі далёка, –
у золаце сумна ўсё вяне кругом.
Ня плач, каб разьбіла на’т сэрца і грудзі,
яно ня прыкліча зараньня вясны –
у сухой пазалоце жыцьця ўжо ня збудзіць
шапочучы вецер ў разлогах лясных...
Ня плач! Сум туманны, асеньні быць мусіць, –
няхай крылун-сэрца табе не баліць,
вось заўтра ўжо воблакаў шэрыя гусі
пасыплюць сьнег-пер’і на грудзі зямлі.
Калісь гэрой-сонца адвойстрыць праменьні
і стане з марозам траскучым у бой,
Крыштальнага лёду цьвярдыя каменьні
сплывуць невясёла мутною вадой.
Жыцьцё адазьвецца з-пад белай пасьцелі,
марозную зіму парве бураном.
Заместа тужлівай, суровай мяцелі –
пакоціцца звонкай надзеяю гром.
Ня плач, калі восень ўдавою заводзіць,
зіма калі рэкі марозіць да дна! –
Суровасьць дзён шэрых прыдзе нагародзіць
наперадзе з сонцам-гэроям вясна!
1941
|
|
