Пакінь, пакінь, вецер, сумна абтрасаці
калярова лісьце з маляваных дрэў,
ды нясьці на крыльлях золата-багацьце,
каб пад сумны ў полі разаслаць напеў.
Ці табе няшкода вопратак узорных,
ці табе няшкода залатой красы,
што шуміць, шапоча, быццам на разорах
гаманілі сьпеўна летам каласы.
Ці табе няшкода тонкім павуціньнем
бадылі сухія серабром снаваць,
жураўлёў крылатых, ў даль што адляцелі,
на ліхой чужыне сэрцам сумаваць?
Ой, ня жалься, вецер, не сьцялі тугою,
бачыш – пасумнелі родныя палі,
пагублялі дрэвы лісьце над ракою,
адлятаюць, тужаць сэрцам жураўлі.
1941
|
|
