На шаўковых лугох дзесь заместа мяне,
косіць бура атаву, ліхая.
Гэты вецер, што вольхі шумлівыя гне,
недзе сумна яе заграбае...
Некляпаная дзесь заржавела каса,
непагораны тужаць папары;
быццам пояс слуцкі, так цьвіла паласа,
сяньня-ж вецер на ёй гаспадарыць.
Так далёка ад ніў сам адзін тут стаю,
дзень за вокнамі мрэ, дагарае.
У вёсцы, быццам сястра, дзічка хату маю
нейдзе гольлем сваім абыймае.
Каб я тое хоць знаў, што часамі ў садок,
ў нерасьсьвечаны шэрыя вокны,
пад тужлівы ўспамін, пад няўстрыманы ўздох,
кіне сумная дзеўчына вокам...
Быццам смоўж дні ў чужыне ляніва паўзуць,
туга ў сэрцы нейк коле, як голкі...
Калі колісь да ніў сэрца йзноў занясу –
застануцца ў ім сугаркі толькі.
1941
|
|
