Нейк сумна дождж асеньні звоніць
аб сэрца шротам алавяным,
ды зь ветрам дужаюцца клёны,
і кружыць блудна ліст сарваны.
I сумна дзень асеньні плача,
ды жаласна на небасхіле
нейк хмары торбаю жабрачай,
як ворана, павісьлі крыльлі.
Кудлатай, ўзьвіхранай кудзеляй,
жыцьцём абманутым, суровым,
апалі неяк безнадзейна
на душу стадам гругановым.
1941
|
|
