Расьцьвілі ужо астры на градах,
ліст на дрэвах, бы мак той, адцьвіў;
так хацелася-б верыць у радасьць,
калі-б вецер так сумна ня ныў.
Каб ня плакаў даўгімі начамі
неабнятай тугой за акном,
цьветам мо’ расьцьвілі-б кучаравым
астры белыя ў сэрцы маём.
Можа ў восені дні залатыя
красавалі-б у сэрцы вясной,
пакуль раніцы нам ледзяныя
ня прыгоне тут сівер з сабой.
Так цьвітуць, цьвітуць белыя астры,
ды чаруюць на градах да сьлёз,
душу толькі, як быццам-бы ястраб,
да ніў родных навекі аднёс.
1942
|
|
