Ой вы, думкі, думкі, Сэрца майго раны! Ці вы мае дзеці, Ці вы кім насланы? Што ж вы завіліся Віхрам нада мною I няма ніколі Мне ад вас спакою? Рад бы я ня думаць I ня знацца з вамі, Ды без запытаньня Плывяце вы самі. Плача маё сэрца, Хоць бязь сьлёз, ды горка, Як пачнецца ваша Смутная гаворка. I на маю душу Леглі вы туманам, Мітусьлівым роем, Смутным караванам. Ой вы, мае думкі! Ці вы кім зражоны, Што так невясёлы, Што так засмучоны? Рад бы я ня думаць I ня знацца з вамі, Толькі ж проці волі Плывяце вы самі.
|
|