О, Краіна шчасьця, родная матулька,
о, Краіна ясных, незабытых дзён!
На шырокім сьвеце не найду прытулку,
ня прывыкну сэрцам да чужых старон!
Тэхніка, культура, ды чыёсь багацьце,
не ўзварушаць сэрца маяго мацьней –
ў ім цьвітуць, красуюць нашы сенажаці,
ды калыша вецер клёнам весялей.
Вышынёю вежы быццам хмарам грозяць,
з камяню палацы задзіўляюць сьвет, –
мне мілей наш шэры камень пры дарозе,
дзе адпачывае пасівелы дзед.
Цудоўныя паркі, сеяныя травы,
ды шнуры даўгія стрыжаных алей...
Даражэйшы сэрцу лес наш кучаравы,
сьцежачкі ў полі цягнуцца мілей.
Летам сонца збожжа цудна пазалоціць,
закалыша вецер каласамі ніў,
засумуе бусел на пустым балоце,
быццам сваё шчасьце, лятучы, згубіў.
Ды чуваць, як песьня серабраным раньнем
паплыве па рэчцы з хвалямі вады...
Часам разальецца збуджаным каханьнем
або замяцеліць ўздымам маладым.
Брэшуць, што Ты зрэб’е носіш у нядзелю,
кажуць, што Ты носіш лапці на нагах...
Для мяне Ты грудзі палатном усьцеліш –
расьцьвіцеш калінай на буйных кустах.
Прыбярэшся ў зелень, краскамі заманіш,
ў восень ніжаш гусі ў тоненькі ланцуг,
то атуліш вочы вэлюмам туманаў,
быццам-бы дзяўчына едучы к вянцу.
Заварожыш Нёмнам, рэкамі сваімі,
засьмяесься ў сонцы збожжам залатым...
Закалыша сэрцам верным Тваё імя,
ціхаю малітвай, водгульлем сьвятым.
О, Краіна шчасьця, родная матулька,
о, Краіна ясных, незабытых дзён!
На шырокім сьвеце не найду прытулку,
ня прывыкну сэрцам да чужых старон!
1942
|
|
