Ноч крылом пастукала у дзьверы,
вецер сілай тузае прабой,
застанецца ўсё, што на паперы,
ўсё, што ў сэрцы, – забяру з сабой.
Заўтра залунае сьнег вішнёвы,
зацьвіце на сонцы бэзаў куст.
Ёсьць такое казачнае слова,
вырванае з рэбраў: Беларусь.
Вораг далі не аддасьць затанна,
гордасьць выбілі ў паніжаных рабоў,
паляглі айчынныя тытаны
недзе за пярэплецьцю дратоў.
Недасказана, ня зроблена так многа,
не адпомшчана за сьлёзы і за кроў.
Я пакіну вам мае трывогі,
я пакіну вам маю любоў.
Няхай сэрцу змучанаму сьніцца
пах вясны, вішнёвы белы дым,
залатая сонца калясьніца,
вольны сьцяг і пераможны гімн.
1943
|
|
