Неба сягоньня цьвіло, быццам мак,
вясёлкаю фарбаў зямлю малявала,
можаш вярнуцца дамоў, як жабрак,
якому капейкі ў жыцьці не хапала.
Не запытаем падаркаў ў цябе.
Не збаімося дзіравай кішэні.
Грошы, як лісьце на зжоўклай вярбе,
іх не зьбярэш, не ўтрымаеш у жмені.
Многа тут бачылі розных паноў,
за нас з табою грашыма багатшых...
Ты з сэрцам кахаючым рвіся дамоў,
яго ў нашых сёлах так мала хто бачыў.
Ты волю да чынаў з сабой прынясі,
розум, і знаньні, і яснасьць сумленьня.
Няхай жа народу ўсё гэта дасьць сын,
калі ужо маці замоўкла ў цярпеньні.
Калі б неба макамі йзноў зацьвіло
і мне захацелася заўтра памерці,
хачу, каб, як макі, кахала, жыло
маё у табе беларускае сэрца.
1958
|
|
