Вымыў дожджык вербам косы над ракою,
шумны іх палошча вецер малады,
міла гладзіць сонца ласкавай рукою –
сушыць на галінках мокрыя сьляды.
Ля ракі крутое сьцежачка, як зьмейка,
ураджаем вісяць росы на траве,
мые сонца ў хвалях залатыя вейкі,
жаўручок згубіўся ў яснай сіняве.
Вось, здаецца б, рукі расьцягнуць над полем,
быццам сёстры – вербы стройныя абняць,
так ісьці дарогай, роднаю да болю,
над крутою рэчкай новы дзень вітаць.
1958
|
|
