Сутоньне шаўковую нітку прадзе.
Ўспаміны – паэтаў багацьце.
Здаецца, як добры, спрыяючы дух
блукае па нашай хаце.
Зімовы, вячэрні, як марыва, час.
Маўчаньне прыходзіць у госьці.
Найлепшая з моваў вось тая якраз,
калі духам пачуеш кагосьці.
Голаў, бы яблыню, схіліш далоў,
на руку паложыш сэрца,
і нітка, сугучная нітка бяз слоў
аб долі Айчыны прадзецца.
Думы за думамі кружаць ўздагон,
абыякавасьць рвуць спакою.
Застогнеш – і сэрца маё, як звон,
разгамоніцца разам з табою.
1963
|
|
