Польны вецер шлях блытае, губіць аганёк, сее-сее, падсявае зоркамі сьняжок. Рвецца конік, вецер гоніць аганёк сустрэць. Добра гэтак на сутоньні зь ветрамі ляцець. Ну, заблудзім дык заблудзім. Гэта навакол нашы сёлы, нашы людзі, ўсюды хлеб і соль. Край наш любы, чалавечны, хоць ні брат, ні сват, ў гэты цёмны, сьнежны вечар кожны госьцю рад. Гаманяць яшчэ па хатах, дзеці йдуць са школ, маці варыць, а дзяўчаты накрываюць стол. Вось дамы свае, глядзім мы, аганькі сьвятла. Ах, як жаль, што не зблудзілі недзе да сяла.
1965
|
|