Мінулі дні асеньняй, бурай сьлякаці,
падмёрзлы грунт завалакло сьняжком.
Такая рань, што хочацца расплакацца
насустрач сонцу й лёгкім аблаком.
Уквеціў шэрань гольлі непакрытыя,
за ночку стрэхі сьнегам падбяліў,
як быццам нечасаную, нямытую
сялібу нашу нехта палюбіў.
Я ў цёплай хусьце выбегла на ганачак,
на вуснах сьмех, такі нячасты госьць.
Бязмэтна неяк выглядаю саначак,
якімі адзьвінела маладосьць.
А тая даль паўзе-гудзе машынамі,
праезджым экскаватарам раве,
і гасьне маладосьць мая шыпшынная,
як сьветлы дзень ў вячэрняй сіняве.
Што ж, маладосьць усім здаецца казачнай.
Вось і мая: у полі ля сяла
праехала пад звоначкі на саначках,
па росных межах басанож прайшла.
Ляцець бы так санямі параконнымі
ля сонных хатаў, ля дарожных вех,
каб даль зьвінела вокал галагонамі,
а з-пад капытаў разьлятаўся сьнег.
Сялянскі нораў, кроў мая мужыцкая
да коней сэрцам цягне, да сяла.
Жыву даўно забытымі прывычкамі...
Што ж, маладосьць сярод палёў прайшла.
1965
|
|
