РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Ларыса Геніюш
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Зубры
Непрыгожыя, барадатыя
з нэтраў пушчы ідуць зубры.
На плячох – вехі-грывы кудлатыя
і цяжкія нясуць гарбы.
 
То палягуць, то зноў паднімуцца,
растрывожыўшы трэскам глуш,
ногі моцныя аж пружыняцца
пад цяжарам магутных туш.
 
Сваёй пушчаю крочаць, стройныя,
цёмна-бурыя, як дымы,
неабласканыя, неасвоеныя,
першабытныя так, як мы.
 
Бяз хлусьні, без лісінага нораву,
ў цеснай дружбе – свая сям’я,
вытрывалыя, непакорныя, –
да такіх належыць зямля!
 
Ўсе прыходзілі, ўсе іх нішчылі, –
ад чужынца дабра не пачуць,
а яны грамадой недалічанай
страпянуцца і зноў жывуць.
 
Адна пушча-зямля нам маткаю,
мора жытняе без граніц,
мы адною жывём чалядкаю,
з адных сілу бяром крыніц.
 
Ўсё гляджу на сям’ю зубрыную.
З вадапою ў гушчар брыдуць.
I здаецца, цяжкай хвілінаю
будзем жыць, бо яны жывуць.
 
Калі пушча цьвіце пралескамі,
плешча сонца вясной з гары, –
беларускія, белавежскія
з новай сілай равуць зубры.
 
1965
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2022. Беларусь, Менск.