Такая цішыня, што лісьце не шапоча, ня гнуцца травы посьцілкай зялёнай, пагодны дзень паволі плюшчыць вочы, да сну здымае сьветлую карону, на небасхіл кладзе. Маўчаць палі, лясы, гаі заціхлі, нясе рака чароты ў задуменьні, паўзе туман з дарогі, пахнуць ліпы, і мякка ноч малюе вокал цені ля сонных дрэў. У галаве ад паху, як ад чаду, чутно, здаецца, ў цішыні бязьмернай, як славяць продкі маладую Ладу ды шлюць Ярыле песьні ў час вячэрні на мове роднай...
Верасень, 1966
|
|