На саломцы тонкай
У траве густой
Сьпее адзінокі
Колас сіратой.
Ці то птушка божа
Кінула зярно,
Ці то заняслося
Бураю яно,
Ці зь дзіравай торбы
Конік чый згубіў,
На чужую скібу
Зерне пасадзіў, –
Неба яго знае,
Як сюды папаў,
Хто ад роднай нівы
Зерне адарваў...
Сушыць яго сонца,
Хіліць вецярок.
Ные сірацінка,
Плача каласок.
Плача, што няма з кім
Думку падзяліць,
Смутную галоўку
Ціха прытуліць
Да другой галоўкі,
Да другіх грудзей
I шаптаць аб шчасьці
У цішы начэй.
Апусьціўшы нізка
Тонкі паясок,
Ные сірацінка,
Плача каласок.
Плача, што дарэмна
Тут расьце ў глушы,
Што нідзе ня згледзіш
Роднае душы,
Што яго зярняткі
Птушкі падзяўбуць,
Белую саломку
Ветрыкі паб’юць.
I, падняўшы ўгору
Стромкі валасок,
Ные сірацінка,
Плача каласок.
|
|
