Не бярозаю і не калінаю
з салаўямі на досьвітку млець,
ані вечназялёнай ялінаю
ў сьнегапады і ў сьпёку шумець.
Не лябёдкай, ня скрыпкай ліповаю –
я хачу, як апошні наш зубр,
сільнай быць, гартаванай, суроваю,
так цьвярдой, бы пушчанскі наш дуб.
Хачу ўстояць – каронаю ў просіні,
а карэньнем ад сэрца зямлі, –
ад нямілых, ліхіх, ад няпрошаных
сваім гольлем яе затуліць.
I пяяць ёй ліствою, галінамі,
кожным нэрвам карэньняў кахаць.
Яе лёс, яе шчасьце праўдзівае
на дубовыя плечы узьняць.
Старажыць, засланяць, безбаронную,
ад чужацкіх разгулаў спыняць
і удар, ў яе сэрца скірованы,
трапяткім сваім сэрцам прыняць.
1966
|
|
