Час пазрывае галіны з камля, камень ад гадоў струхлее. Жыць толькі будзе па нас зямля, якая штогод маладзее. Хочаш ня хочаш – ты жменька яе, цяжка на гэта згадзіцца, што рана ці позна яна нас спаўе, прытуліць, каб не разлучыцца. Так зроблена мала мною ў жыцьці, гляджу – і ужо вечарэе. Дай мне, зямля, яшчэ раз прарасьці над Нёмнам тваёю надзеяй.
1966
|
|