Дзень мой гасьне, жыцьцё на зьмярканьні адплывае, як хвалі ракі. Добры дзень, маладыя зэльвяне, дарагія мае землякі. Раніцой выбягаеце з вулак, бы вясёлы, жывы ручаёк, сьпяшыце, быццам пчолы у вулей, на няўмольны працоўны званок. Са сьлядамі марозу на шчочках, з сумкай, поўнаю кніг і сшыткоў. Вашы крыху заспаныя вочы мяне часта вітаюць бяз слоў. Дзень за днём я душою вас мераю. Часам радасьць, а часам сумнеў, і глядзіш, з малай вусені шэрае матылёк аж пад сонца ўзьляцеў. А да сонца дарога адчынена, толькі крыльлі расправіць шырэй. Захацець – і ўсё стала магчымае для харошых, працоўных людзей. Няхай ваша вясьнянае «сёньня» стане стартам да новых змагань, да навукі, да працы, да знаньняў, да высот, да жыцьця без заган. Моладзь – гэта надзея, сьвітаньне, каласы нашы і васількі. У добры ж час, маладыя зэльвяне, дарагія мае землякі!
1966
|
|