На кургане на адвечным, Пад асінай векавой, Сеў дудар, сагнуўшы плечы, З пасівелай галавой. На дудзе, на самагудзе (А дуда – як веча звон) Духам кліч пускае ў людзі – Песьня ў песьню, тон у тон. Як жывая, рвецца песьня, Лесам-пушчаю шуміць, З забыцьця зьмятае плесьню, Мох зь мінуўшчыны ляціць. Сьлед за сьледам ройным роем Цені даўнага кладуць... Князь за князем, бой за боем, Як сягоньня, ў ход ідуць. Роднай Бацькаўшчыны долю, Як у люстры, бачыш так. Долю-волю у бязвольлі, Што сышла, ідзе няўзнак. Гоман-славу, чорнай хваляй Што зьбіралі курганы, Белы косьці, што гублялі Беларускія сыны, Што сабе кавалі путы, Ў бітвах мручы за другіх... Як бы модлы і пакуты Ўсіх – і наскіх, і чужых. І сягоньняшняй праявай Звоніць шчасьце небарак, Што са славаю за славу I памерці няма як. I у будучыну гляне Думкай песьня дудара, Зь непрывычным запытаньнем: Ці прачнуцца не пара?! Так даўно у нас ня й гралі, Дзіў адно плыве і чар, Штораз вышай, штораз далей, – Знаць, бывалы ён дудар. Старасьвецкі ён музыка, Важна толк вядзе ў дудзе, Важна доляю вялікай I свабодаю гудзе. На курганавым каберцы Нечувалае чуваць, Што ўсё можа толькі сэрца Беларусава паняць.
1910
|
|