Люблю я могілкі з каплічкай, Прысельле насыпаў і пліт, Дзе крыж і страшыць, і галубіць, Сьлязой дзе кожан дол абмыт. Сваё дзе Радаўніца сьвята Сьпяшыць у год абходзіць раз, – Сялян склікаючы сямейку, Спраўляе зь сьветам тым папас. Жывыя душ успамінаюць Сваёй успанае радні, Над імі жаляцца галінкі, Нясуць былыя думцы дні... Агул жыцьця ўсяго абыймеш, Друзы пагод і непагод, Зямлю і неба ў рукі возьмеш, – У гэты край зьляціць паглёд. I як жа міл дзірванчык цішы, Спакою дзіўнага узгор, Дзе не чапіў сялянства пушчы Навейшай мудрасьці тапор!..
[1910]
|
|