Па межах родных і разорах,
Пад небам зводна-неспагадным,
Спакоем воджаны век здрадным,
Сную, і нейкі са мной шорах.
Са мной, за мною ўсьлед сум-вораг
З глухім нашэптам, непрынадным:
Як ты ні хочаш быць праглядным, –
Сягоньня ўсё тут – як і ўчора ж!
Усё жыве тым самым Богам, –
Таксама шумнае прадвесьне
Усёй ня зводзе з гоняў плесьні...
Араты ўсход нясе адлогам:
Курган чапаючы нарогам,
Ня ўспомніць прадзедавай песьні.
1910
|
|
