Не спадзейся, сын і матка, Ад жыцьця патолі... Ні канца, ані пачатку Вашай чорнай долі. Ці сягоньня, ці то заўтра – Як і ўчора, усё так; Стогн гнязьдзіціся спанатрыў, Жаль пляце свой мотак. Шчасьце ў путах... Звод разьвеяў Думку маладую, Засталось крыху надзеі, Дый паганяць тую. Вера ў будучыны жніва Спапялела з гора, Крыўда-ведзьма незьмянліва Заліла, як мора. Гарт апёрся на кургане, Як ноч, уздыхае, I ў кургане уздыханьне Гарту падцінае. Каня з смагі на пагодзе «Піць» галосе ў небе, Ды ў завею воўк заводзе Па крывавым хлебе.
1910
|
|