Гэткай пары на сьвеце Роўных ім не было: Ён арлом мог глядзеці, Ёй да твару ўсё йшло. Безь яго ёй ня жыці, А яму безь яе, Думка ў думку злажыці Так умелі свае. Не чапалі іх мукі I ні крыўда, ні плач, Да ўсяго мелі рукі – Толькі знай, толькі бач! Слава йшла полем-борам, I то йшла ня 'бы як – Ажна цёмненькім зорам Было зайздрасна так. Скуль яны узяліся, Гэта ім толькі знаць; Да іх кожны маліўся, Ці за іх – не згадаць! Так жылі, многа сьцёрлі Лет сваіх маладых; Як жылі, так памёрлі, Пахавалі так іх. Так патухла іх імя, Дый праз завід, ці што, Не заплакаў над імі I нідзе, і ніхто. Толькі чулыя людзі Ўзьнесьлі насып зь зямлі, Далі камень на грудзі, Напіс важны далі: «Дзьве душы Бога просяць, Каб хоць так бедным ім На тым сьвеце жылося, Як тут зь імі жывым. Бо жыла так прыгожа Гэта пара адна: Ён быў Голад-нябожа, А Няволя – яна».
1910
|
|