Сеў, як той крыж на расстаі, Сярод пушч і поля, Злажыў рукі і чакае Усё нейкай долі. Ўстане ж, пойдзе полем, логам, Будзе дыхту, будзе: Пачапаў тупым нарогам Кургановы грудзі. Дом з крыжоў магільных звале, Бульбу падпякае... Пад’еў, сеў, як крыж, і далей Долі ўсё чакае. А ці ж прыйдзе доля гэта, – Трудна адгадаці, Пакуль толькі зь лета ў лета Пляце яму лапці.
[1910]
|
|