Покі маю ад сэрца патолі, К нам нянавісьць грудзей не крываве, Думы рвуцца і к шчасьцю, і к славе, – Я слуга ваш, сяброўцы па долі. Свойскай песьняй у слоў родных цьвеце Я хачу, што ў душу мне нагоне, З вашых хат, з вашых спочаных гоняў, Вашу долю, нядолю апеці; Несьці пад саламяныя стрэхі Ва ўсё веру, што шчасьцем быць можа, Што надзеі цьвісьці дальш паможа; Эй, хачу быці рэхам пацехі! I во ў гэтакай службе, паходзе, П’ючы сьлёзна жоўць крыўдаў, прытыкаў, Платы з вас не жадаю вялікай, От, іскрынку прывету – і годзе! А сканаю, злучуся зь зямлёю, Вы курган мне насыпце высокі, Бо, як будзе мой дол неглыбокі, Не знайду і па сьмерці спакою.
[1906–1910]
|
|